ΚΕΡΙΑ

Η αγαπητές του μέλλοντός μας μέραις
αραδιασμέναις στέκοντ' εμπροστά μας
σαν μιά σειρά κεράκια αναμμένα
χρυσά, ζεστά και ζωηρά κεράκια.

Η περασμέναις μέραις πίσω μένουν·
μια θλιβερή σειρά κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη
κατάμαυρα κεριά, ψυχρά, λυωμένα.

Δε θέλω να τα βλέπω, με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω ταναμμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Γ. Ξενόπουλος