Χωρισμός

Όπου και να πας, ότι και να ακούσεις, όλο και για κάποιον χωρισμό θα μάθεις. Οι χωρισμοί πλέον είναι καθημερινό άκουσμα και έχει αρχίσει να μην μας κάνει και τόση αίσθηση. Γιατί όμως χωρίζουν τα ζευγάρια; και δεν μιλάμε για ανθρώπους που ήταν μαζί κάτι μήνες. Μιλάμε για ζευγάρια που ήταν μαζί για χρόνια.
Οι παράγοντες είναι εξωγενείς και εσωγενείς. Πολλοί πιστεύουν ότι δεν θα υπήρχαν εξωγενείς παράγοντες, αν δεν υπήρχαν οι εσωγενείς. Οι γνώμες διχάζονται και οι ειδικοί δεν μπορούν να συμφωνήσουν όσον αφορά στους παράγοντες ενός χωρισμού.



Οι περισσότεροι χωρισμοί γίνονται κατά την μέση ηλικία, 40 - 50. Τότε που όλοι πιστεύουμε ότι αρχίζουν να κατασταλάζουν οι απόψεις, ο χαρακτήρας και τα θέλω μας, να ένας χωρισμός. Τι πραγματικά συμβαίνει αυτήν την περίοδο, δεν έχει ακόμη διερευνηθεί πλήρως, αλλά έχει να κάνει με αυτό που ονομάζεται "κρίση μέσης ηλικίας".
Γύρω στην δεκαετία αυτήν, ο άνθρωπος αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι μεγαλώνει και ότι "δεν έζησε όπως θα έπρεπε", ή ότι "θα μεγαλουργούσε" αν δεν είχε πίσω του κάτι να τον κρατάει. Σκεπτόμενοι αυτό, οι περισσότεροι, ρίχνουμε το βάρος στην οικογένεια την οποίαν δημιουργήσαμε. Από κει και πέρα αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Όσο το σκεπτόμαστε, τόσο θεωρούμε ότι έχουμε δίκιο, και ότι δεν κάναμε τις σωστές επιλογές. Ήδη η αρχή να σκεπτόμαστε εγωιστικά έχει γίνει. Αλλάζει ως εκ τούτου η συμπεριφορά μας στον σύντροφό μας. Οι καυγάδες και οι αψιμαχίες γίνονται όλο και συχνότερα. Σε αυτό βοηθούν πολύ τα προβλήματα της καθημερινότητος καθώς επίσης και η καθημερινή μας τριβή με τον σύντροφό μας.
Αρχίζουμε να βλέπουμε όλο και περισσότερα αρνητικά στον σύντροφό μας και να αναρωτιόμαστε γιατί τόσον καιρό δεν τα βλέπαμε. "Άνοιξαν τα μάτια μου" ομολογούν πολλοί. Είναι όμως αλήθεια αυτό, ή είναι μία πλάνη την οποίαν μόνοι μας δημιουργήσαμε; Φυσικό είναι, στην παρούσα φάση και μετά τόσα χρόνια που είμαστε με έναν άνθρωπο να τον θεωρούμε δεδομένο, να τον γνωρίζουμε πολύ καλά (στα πλαίσια του εφικτού) και να θεωρούμε ότι "το ρεπερτόριό του" έχει τελειώσει εδώ και χρόνια, οπότε επαναλαμβάνεται. Αυτή είναι η πλάνη του μυαλού η οποία δημιουργείται όσο σκεπτόμαστε ότι δεν ζήσαμε ή δεν μεγαλουργήσαμε.  Ποτέ δεν θα σκεφτούμε ότι το ίδιο ίσως νοιώθει και ο σύντροφός μας, διότι μόνον εμείς "ήμασταν πλασμένοι για διαφορετικά πράγματα". Η εγωιστική σκέψη που αναφέρω πιο πάνω.
Αυτό είναι μία αρχή χωρισμού. Αλλαγή σκέψης, συμπεριφοράς, κώδικα ενδυμασίας και ελπίδας για μια νέα αρχή. Σε αυτήν την "ελπίδα" εναποθέσαμε το μέλλον μας. Στην νέα αυτήν αρχή. Στις πλείστες των περιπτώσεων συγκρίνουμε τον εαυτό μας με ανθρώπους αρκετά νεότερούς μας, πιστεύοντας ότι αφού μπορούν αυτοί, μπορούμε και εμείς.
Και εκεί που είχαμε ανέβει ένα επίπεδο διανόησης, αυτόματα κατεβαίνουμε, προκειμένου να "γίνουμε σαν αυτόν". Απαραίτητο αξεσουάρ, από κάποια στιγμή και μετά, είναι ένας τρίτος άνθρωπος τελείως διαφορετικός από τον σύντροφό μας, τον οποίον επιλέξαμε, αγαπήσαμε και μας στήριξε όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό το "φρέσκο" που αποκτήσαμε, μας ξανανιώνει, μας αναζωογονεί και μας ενισχύει την πίστη ότι οι πρότερες επιλογές μας ήταν λάθος.
Η κατέλιξη της ανέλιξής μας άρχισε; μόνον το δικό μας το μυαλό θα μπορέσει να μας το πει. Αυτό σίγουρα θα συμβεί, μόνον σε περίπτωση που αποφασίσουμε ότι είμαστε σκεπτόμενοι άνθρωποι. Στην περίπτωση αυτήν θα πρέπει να συνομιλήσουμε εκ βαθέων με τον εαυτόν μας, αλλά σαν να πρόκειται για κάποιον άλλον και όχι για μας. Αυτό είναι σημαντικότατη προϋπόθεση. Μόνον έτσι θα μπορέσουμε να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει.
Στις πλείστες των περιπτώσεων, μία τέτοια "συζήτηση" είναι ανέφικτη, και ανέφικτη θα παραμείνει αν,
"δεν φάμε τα μούτρα μας" ή αν δεν πάψουμε να πιστεύουμε ότι "το σύμπαν γυρίζει γύρω μας".
Πόσοι από μας έχουμε καθίσει να συζητήσουμε με τον σύντροφό μας και να του αναφέρουμε τι μας ενοχλεί στον χαρακτήρα του; τι έχει αλλάξει ή τι θα θέλαμε να περιορίσει και να μας πει και εκείνος με την σειρά του τι θέλει από εμάς; λέγοντας συζήτηση εννοούμε συνομιλία "ψυχής" και όχι εγωιστικά θέλω, διότι κακά τα ψέματα, αυτά είναι που μας βολεύουν καλύτερα.
Οι περισσότερες συζητήσεις καταλήγουν σε τσακωμούς και στο τέλος κάποιος από τους δύο κοιμάται στον καναπέ. Το σημαντικότερο σε μία συζήτηση είναι να Ακούσουμε τον άλλον, και όχι την ώρα που μιλάει να ετοιμάζουμε την απάντησή μας. Οι περισσότεροι άνθρωποι αυτό ακριβώς κάνουν, με αποτέλεσμα να μην ακούσουν όλο το σκεπτικό του συνομιλητή τους. Αυτό δεν είναι συζήτηση. Είναι "ποιος θα έχει το πάνω χέρι".
Εδώ σ αυτό το σημείο έχω να σας κάνω μία σημαντική ανακοίνωση! Σε μία Σχέση, δεν υπάρχει πάνω χέρι. Ισοτιμία υπάρχει. Σε μία Σχέση, δίνουν και οι δύο προκειμένου να πετύχει. Ο καθένας ότι έχει. Και πάνω απ όλα, οι δύο αυτοί άνθρωποι, πρέπει να μάθουν να συζητούν. Αυτός είναι ο θεμέλιος λίθος μιας πετυχημένης Σχέσης. Αν δεν υπάρξουν αυτά, τότε αυτόματα η Σχέση γίνεται υπό-σχέση. Αυτές είναι που διαλύονται ακόμη και στο πρώτο φύσημα του ανέμου. Γιαυτό,
Μήπως θα πρέπει να μάθουμε να συζητάμε και όχι να τσακωνόμαστε;