Για μία Αμαζόνα

Στην πλάτη της λευκής φοράδας μου της Χιόνας, ανάμεσα στα βούρλα της χρυσής άμμου που λαμπυρίζει στο ηλιοβασίλεμα , καλπάζω στο όνειρο μου..
Η θάλασσα καταλαγιάζει τα κύματα της, αποχαιρετώντας με σεβασμό τον ήλιο που τη ζέστανε απ την αυγή, πριν οι τελευταίες δέσμες φωτός αποχωριστούν το υδάτινο στοιχείο και ενωθούν με την πύρινη λάβρα…
Η Χιόνα μου καλπάζει… ελαφροπατάει… ανάμεσα στη χαμηλή βλάστηση και της διακυμάνσεις της άμμου, σε απόλυτη ταύτιση και αρμονία μαζί μου.
Ο ήχος του ανέμου χτυπάει τα τύμπανα στ` αυτιά μου, καθώς οδηγώ τη Χιόνα… δεξιά… αριστερά… και συμπλέκεται με το αχνό ποδοβολητό στην άμμο και το ζεστό αγκομαχητό της, σε μια πρωτόγονη μουσική αρμονία.
Το σώμα μου ζεστό, απορροφά όλο τον αχνό του ιδρώτα του αλόγου μου, που αναμειγνύεται με το δικό μου.
Εγώ και η Χιόνα είμαστε ένα……..
Ο Ήλιος, η Θάλασσα, ο Άνεμος, η Χιόνα κι Εγώ, είμαστε ένα…….